ΠΟΡΕΙΑ: ΣΑΒΒΑΤΟ 8/3, 12 μ.μ., ΠΛ.ΓΕΩΡΓΙΟΥ
Παρασκευή 7/3, 19:00
ΠΡΟΒΟΛΗ: «Femicidio», θα ακολουθήσει συζήτηση και μπαρ οικονομικής ενίσχυσης του ταμείου κακοποιημένων γυναικών και γυναικών που έχουν ανάγκη
8Η ΜΑΡΤΗ: ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ ΟΞΥΓΟΝΟ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΖΩΗ ΜΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ, ΙΣΟΤΗΤΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Η φετινή 8η Μάρτη, μας βρίσκει 2 χρόνια μετά το κρατικό – καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών. Των 57 νεκρών συνανθρώπων μας και των εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που κινητοποιούνται επίμονα απέναντι στην εγκληματική φύση κράτους και κεφαλαίου. Η φετινή 8η Μάρτη, μας βρίσκει με την Παλαιστίνη όρθια απέναντι στην άνιση βία του Ισραηλινού κράτους, με την αντίσταση να κρατά το δρόμο ανοιχτό για την τελική νίκη, τη λευτεριά. Η φετινή 8η Μάρτη, μας βρίσκει να κοιτάμε ξανά το τέρας της πατριαρχίας κατάματα. Να θυμηθούμε και να μιλήσουμε για τις 16 γυναίκες που χάσαμε από τα σπίτια και τις γειτονιές μας το 2024 και για κάθε μία που χτυπιέται, βιάζεται και δολοφονείται κάθε μέρα.
Το 2025 μας έχει ήδη δείξει πως το τέρας της πατριαρχίας είναι εδώ, αναπαράγεται από το σύστημα και τους θεσμούς που βρωμάνε βία και θάνατο και πρέπει να πολεμηθεί μαχητικά από τις γυναίκες της τάξης μας. Η Ευγενία που πέθανε μόλις μπήκε το 2025 έπειτα από άγριο ξυλοδαρμό από τον σύντροφό της, η γυναίκα στις Σέρρες που πυροβολήθηκε με καραμπίνα από τον σύντροφό της πριν κάποιες μέρες, η γυναίκα από την Κάρυστο που με το ζόρι κρατήθηκε στη ζωή, η γυναίκα από την Μαλακάσα που βιαζόταν και βασανιζόταν καθημερινά, η Έλενα Λεύκοβιτς που βρήκε το θάρρος και τη δύναμη να καταγγείλει τον βιαστή πατέρα της μέσα σε μια συγκυρία που βρωμάει συγκάλυψη, η γυναίκα στα Γιάννενα που πήδηξε από τον φωταγωγό για να γλυτώσει από τον σύντροφό της που την καταδίωκε, είναι μόνο μερικά από τα περιστατικά που έχουν έλθει στο φως τους δύο μόλις μήνες του 2025.
Σε αυτήν ακριβώς την συγκυρία το κράτος και οι θεσμοί έρχονται να στήσουν φιέστες και γιορτές στην αιματοβαμμένη 8η Μάρτη. Μέρα που καθιερώθηκε ως η μέρα της γυναίκας το 1910 για να «τιμηθούν» οι εργατικοί γυναικείοι αγώνες της Αμερικής του 19ου αιώνα, που διεκδίκησαν μαχητικά μείωση του ωραρίου εργασίας, εξίσωση των μισθών τους με τους άνδρες εργάτες και συνθήκες υγιεινής στην εργασία. H 8η Μάρτη, κόντρα σε όσα πεισματικά επιδιώκει η κυριαρχία, δεν μπορεί να είναι μια εμπορική γιορτή με πάρτυ και λουλούδια γιατί είναι βαμμένη με το αίμα των γυναικών της εργατικής τάξης και είναι αυτές που θα κρατηθεί ζωντανή η συλλογική μνήμη.
Άλλωστε, ποιο κράτος και ποιοι θεσμοί θα μας μιλήσουν για την ενδυνάμωση των γυναικών ή την αντιμετώπιση της έμφυλης βίας; Οι ίδιοι που την αναπαράγουν και επιζητούν γυναίκες υποδουλωμένες σε όλα τα πεδία της ζωής τους; Οι ίδιοι που απαξιούν για την πρόληψη και την προστασία όσων βιώνουν τις απολήξεις της πατριαρχίας; Οι ίδιοι που συμμετέχουν και συγκαλύπτουν κυκλώματα βιασμών, παιδοβιασμών και trafficking; Το κράτος που αφήνει απλήρωτους τους εργαζόμενους στην τηλεφωνική γραμμή 15900, το μόνο μέτρο που πλασάρει ως μέσο για την αντιμετώπιση της έμφυλης βίας; Το κράτος που πέρασε το νομοσχέδιο για την έμφυλη βία με πρόσχημα την ενίσχυση της πρόληψης, στόχευσε για μια ακόμη φορά στην καταστολή, που ακόμη κι αυτή είναι οιωνός για το τι θα γίνει στην κοινωνική πλειοψηφία; Η αστυνομία που απαξιώνει τα περιστατικά και στέλνει τις γυναίκες σπίτι τους ή τους λέει να καλέσουν το 100; Η εκκλησία που αναπαράγει το σεξιστικό οχετό και θέλει να επιβληθεί στα σώματά μας; Ή οι δικαστικές αρχές που μετατρέπουν κάθε υπόθεση που καταφέρνει να φτάσει στις δικαστικές αίθουσες σε μία ακόμα τραυματική εμπειρία για τις γυναίκες και τα παιδιά;
Η 8η Μάρτη είναι ημέρα αγώνα για όλες εκείνες τις γυναίκες που καθημερινά καλούνται να αντιμετωπίσουν τις απολήξεις της πατριαρχίας στα σώματα και τις ζωές τους. Για όλες τις γυναίκες που ταυτόχρονα με την εργασιακή εκμετάλλευση έχουν να αντιπαρατεθούν και με την έμφυλη διάστασή της. Η 8η Μάρτη είναι για όλες εκείνες τις γυναίκες – θύματα των πολέμων, τις προσφύγισσες και τις μετανάστριες, τα θύματα trafficking και βιασμών, της ένδοοικογενειακής βίας και των γυναικών που χάθηκαν.
Στις γυναίκες που πέθαναν στον αγώνα για καλύτερη ζωή, στις γυναίκες που δολοφονήθηκαν φυσικά από τον σύντροφό τους και κατόπιν ηθικά από ένα ολόκληρο σύστημα που ξεπλένει τους γυναικοκτόνους, στις μαχόμενες Παλαιστίνιες που πεθαίνουν όρθιες με το όπλο στο χέρι, στις γυναίκες που καθημερινά παλεύουν στον τόπο τους το τέρας της πατριαρχίας και του συστήματος εξουσίας, μια υπόσχεση: να βγούμε στους δρόμους φωνάζοντας για τη βία κατά των γυναικών απ’ άκρη σε άκρη σε όλη τη γη, στοχεύοντας τον πραγματικό υπαίτιο.
ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ, ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΤΑΔΥΝΑΣΤΕΥΟΥΝ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΘΡΕΦΕΙ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Πρωτοβουλία γυναικών ενάντια στην πατριαρχία