Μια κόκκινη εβδομάδα
Λουίτζι Μπαλσαμίνι, Πάμελα Γκαλάσι, Μάρκο Ματιόλι, Βιτόριο Σέρτζι
μετάφραση: Γιώργης Παπαγιάννης
εικονογράφηση: Filippo Mattioli, Massililiano Paladini
Πρόκειται για ένα πολιτικό κόμικς.
Ο Μπρούνο, η Ιόλη, ο Σάντε, τρεις νέοι της Αγκόνας, εργάτες του λιμανιού, φτωχοί και επισφαλείς της πόλης. Οι ζωές τους στριμωγμένες ανάμεσα σε πλοία για ξεφόρτωμα και δίχτυα για μπάλωμα. Ο Ερρίκο Μαλατέστα, επαναστάτης από πάντα, δημόσιος κίνδυνος, γύρισε στην πόλη μετά από μακρά
εξορία. Κάποια στιγμή, η καθημερινότητα ανατρέπεται από τις εξελίξεις εκείνες που θα μείνουν στην μνήμη ως η “Κόκκινη Βδομάδα” του Ιούνη του 1914.
Μια αντιμιλιταριστική εκδήλωση, καλεσμένη από αναρχικούς, σοσιαλιστές και ρεπουμπλικάνους καταλήγει και πάλι, μετά από πολλές σφαγές, με το μολύβι των δυνάμεων επιβολής της τάξης και τρία σώματα στο πλακόστρωτο.
Η αντίδραση των “ανατρεπτικών” αυτή τη φορά είναι ακαριαία. Και αποφασισμένη.
Ο λαός κατεβαίνει στους δρόμους, καταλαμβάνει τις πλατείες, διώχνει τους καραμπινιέρους και τους φρουρούς και τους εξαναγκάζει να οχυρωθούν στα στρατόπεδα. Η απεργία είναι γενική, τα τρένα σταματημένα, μαγαζιά και αποθήκες δέχονται έφοδο και τα τρόφιμα αναδιανέμονται, οι επικοινωνίες διακόπτονται από διαδηλωτές που ρίχνουν τις τηλεφωνικές γραμμές και τους στύλους του τηλεγράφου.
Οι τρεις νέοι δεν αντιστέκονται στο κάλεσμα. Η γιορτή της επανάστασης είναι και η δικιά τους γιορτή. Επιτέλους η καθημερινή τους ζωή εξαφανίζεται, νιώθουν ότι έχουν πάρει την τύχη τους στα χέρια τους, πεπεισμένοι ότι έφτασε η ώρα να απαλλαγούν από το στρατό, τα αφεντικά αλλά και τους παπάδες. Τι να κάνουν; Η πόλη της Ανκόνα μένει για μερικές μέρες σαν μετέωρη σε μια ηρεμία γεμάτη επαναστατική ένταση και αβεβαιότητα. Εντωμεταξύ, η εξέγερση είναι μεταδοτική και διαδίδεται στην υπόλοιπη περιφέρεια. Φαμπριάνο, Γιέσι, Σενιγκάλλια και ακόμη παραπέρα. Νέα από συγκρούσεις και επεισόδια φτάνουν από τις κύριες ιταλικές πόλεις, ενώ στην Ρομάνια η απεργία παίρνει τον χαρακτήρα ριζοσπαστικής και γενικευμένης εξέγερσης.
Ευτοπία, 2014
64 σελ.
Arditi del Popolo
Ο πρώτος ένοπλος αγώνας ενάντια στο φασισμό 1921-1922
Αντρέα Στάιντ
μετάφραση: Σόνια Μαρίνου
Ευτοπία, 2012
96 σελ.
Πρόκειται για μια μελέτη της σύντομης ιστορίας των Arditi del Popolo, ενός αντιφασιστικού κινήματος άμεσης δράσης στην Ιταλία, το οποίο επιχείρησε να σταθεί ένα αποτελεσματικό μέσο αντίστασης στη φασιστική βία των μελανοχιτώνων την περίοδο 1921-1922. Θέματα όπως η γέννηση και η εξέλιξη του κινήματος, η στρατιωτική τους οργάνωση, τα σύμβολα και τα τραγούδια τους, καθώς και η πολεμική που άνοιξε μεταξύ των αναρχικών και των κομμουνιστών αναφορικά με την ερμηνεία του φαινομένου των Arditi, τεκμηριώνεται με πλήθος παραπομπών σε ιστορικά βιβλία αλλά και σε αναρχικές και κομμουνιστικές εφημερίδες της εποχής, ενώ ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στην περίπτωση της Πάρμας και στην εκεί αντιφασιστική νίκη. Όπως λέει και ο συγγραφέας “Μας ενδιαφέρει λοιπόν να μιλήσουμε για τους AdP σήμερα, ώστε μέσα από την εμπειρία τους να καταλάβουμε ότι τα πολιτικά κόμματα, με τον αυταρχισμό και το σεχταρισμό τους, οδηγούν, σήμερα όπως και χθες, στο θάνατο των κινημάτων αυτοδιαχείρισης που πιστεύουν στην άμεση δράση. Μελετώντας την ιστορία τους, μπορούμε να καταλάβουμε ότι πρέπει να αντιταχθούμε σε οποιαδήποτε πολιτική ηγεμονία και να συνειδητοποιήσουμε ότι μόνο μέσω της ενότητας στη διαφορετικότητα μπορούμε να έχουμε νικηφόρους αγώνες”. Η εικονογράφηση της έκδοσης περιλαμβάνει φωτογραφικό υλικό με προσωπογραφίες αντιφασιστών και στιγμιότυπα από τα οδοφράγματα της Πάρμας.
Voltairine De Cleyre “Γιατί είμαι αναρχική”
Ο αιματηρός Μάης του 1886 στο Χεϊμάρκετ του Σικάγο, οι σκληροί
εργατικοί αγώνες για την οκτάωρη εργασία, η δολοφονία του Αμερικανού
προέδρου Ουίλιαμ Μακ Κίνλεϊ, οι άγριες απεργίες, η ίδρυση της ένωσης
των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου (IWW), η δολοφονική
απόπειρα εναντίον της Βολταιρίν ντε Κλερ, η επανάσταση των «πεόνες» το 1911 στο Μεξικό.
Το βιβλίο αυτό ξετυλίγει την πιο ιστορική περίοδο της αμερικανικής
Αναρχίας, μέσα από τη ζωή, τα πολιτικά κείμενα, τα διηγήματα και την
ποίηση της φλογερής αυτής αγωνίστριας.
«Θα πεθάνω, όπως έζησα,
ένα ελεύθερο πνεύμα, μια Αναρχική,
που δεν υποτάχτηκε σε κανέναν αφέντη,
ούτε στη Γη ούτε στον Ουρανό»
Εκδόσεις Σοφίτα.
Αναρχικό Λεξικό
…μια περιπλάνηση στα σπλάχνα, στις παρυφές και στα νεφελώματα του Ελευθεριακού σύμπαντος…
Α´ τόμος (Α-Μ)
Σχήμα: 17Χ24 • Σελίδες: 520 • Τιμή: 26 ευρώ • ISBN 978-960-9797-33-7
«Η Αναρχία είναι ασφαλώς μια ψυχολογική, πολιτισμική και ιστορική σταθερά, όμως αυτή η σταθερά είναι ασυνεχής, σχεδόν ασύλληπτη. Δεν υπάρχει αλληλουχία στην Αναρχία γιατί είναι ανάβλυσμα εξ ορισμού. Η Αναρχία (ή ο αναρχισμός) δεν αναγνωρίζεται ποτέ στην κατάσταση των πραγμάτων. Εξ αυτού άλλωστε του γεγονότος, είναι αδύνατον να σκεφθεί ή να γράψει κανείς μια ιστορία της Αναρχίας στο στυλ ενός μυθιστορήματος του Μπαλζάκ με μια αρχή, μια ομοιόμορφη εξέλιξη και ένα τέλος. Είναι γεμάτη με κενά και ιλίγγους. Είναι φτιαγμένη με ξεφτίδια. Η γέννησή της πάντα μας διαφεύγει. Δεν ξέρουμε καν αν απλώς αναδύεται με μια εκθαμβωτική μυθική ανάταση. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αποκαταστήσουμε τις σκόρπιες στιγμές της και να προσπαθήσουμε να μετρήσουμε τον πυρετό που τη διατρέχει».
Αντρέ Νατάφ
Αυτό επιχειρεί το Αναρχικό Λεξικό. Να ταξιδέψει, ως έντυπη χρονομηχανή, τους αναγνώστες του σε ένα εν πολλοίς άγνωστο, αθέατο ή πολλαπλά παραμορφωμένο παράλληλο κοινωνικό σύμπαν, ένα σύμπαν πολυδιάστατο και πολύμορφο και ως εκ τούτου αρκούντως σαγηνευτικό και να τους προτείνει να ανασυνθέσουν με τον τρόπο τους την ούτως ή άλλως φαντασμαγορική ιστορία της αναρχίας ή, αν μη τι άλλο, να τη διαβάσουν σαν ένα τερπνό, σπονδυλωτό, περιπετειώδες, κοινωνικό μυθ-ιστόρημα.
Ενδεικτικά λήμματα του Λεξικού μπορείτε να δείτε εδώ.
Κυκλοφόρησε από την Ασύμμετρη Απειλή το βιβλίο του Ζιλ Ντωβέ: “Να εργάζεται κανείς ή να μην εργάζεται; Είναι αυτό το αληθινό ερώτημα;” Μετάφραση: kostav Πηγή από τα εγγλέζικα: http://libcom.org/library/to-work-or-not-to-work-dauve
Να σημειωθεί πως στο 11ο τεύχος του περιοδικού Τα Παιδιά της Γαλαρίας το 2005 υπήρξε το κείμενο μεταφρασμένο από τα αγγλικά, με τίτλο Προλεταριάτο και εργασία: μια ιστορία αγάπης;
Κεντρική διάθεση: Εναντιοδρομία (Red & Noir) A. Μεταξά 9-11
από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
Δυσκολευόμαστε να συμμεριστούμε την αισιοδοξία εκείνων που βλέπουν την παρούσα περίοδο ως εντελώς ανόμοια από τη δεκαετία του ’60-’70 ή από οποιαδήποτε προηγούμενη περίοδο, με έναν καπιταλισμό που υποβαθμίζει συστηματικά τις συνθήκες διαβίωσης των μισθωτών, δημιουργώντας έτσι μια κατάσταση που αρκετά σύντομα θα είναι ανυπόφορη και θα οδηγήσει σε μια επαναστατική κρίση. Τα όρια των προλεταριακών εξεγέρσεων από την Αλγερία μέχρι την Αργεντινή και η άνοδος του ριζοσπαστικού ρεφορμισμού στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, δείχνουν μάλλον ότι είναι η μεταρρύθμιση -και όχι η επανάσταση – που γίνεται επίκαιρη και πάλι.
Η προθυμία τους να γιορτάσουν τη πτώση της εργατικής ταυτότητας έχει κάνει ορισμένους συντρόφους να ξεχνούν ότι αυτή η ταυτότητα εξέφραζε επίσης την κατανόηση της ασυμφιλίωτης αντίθεσης μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου. Οι προλετάριοι είχαν τουλάχιστον συνειδητοποιήσει ότι ζούσαν σε έναν κόσμο που δεν ήταν δικός τους και ποτέ δεν θα μπορούσε να είναι. Δεν κάνουμε έκκληση για επιστροφή σε μια χρυσή εποχή. Εμείς λέμε ότι η εξαφάνιση αυτής της ταυτότητας οφείλεται τόσο στην αντεπανάσταση όσο και στην ριζοσπαστική κριτική. Η επανάσταση θα είναι δυνατή μόνο όταν οι προλετάριοι ενεργήσουν σαν να ήταν οι ίδιοι ξένοι σε αυτόν τον κόσμο, οι απόκληροι του, και κατ’ επέκταση συσχετίσουν τους εαυτούς τους σε μια οικουμενική διάσταση, αυτή μιας αταξικής κοινωνίας, μιας ανθρώπινης κοινότητας.
το βιβλίο του Stuart Christie με τίτλο:
“ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ! Μια μελέτη της Ιβηρικής Αναρχικής Ομοσπονδίας (F.A.I) 1927-1937″
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ
” […] Προκειμένου να κατανοήσουμε πλήρως το ρόλο και τη λειτουργία της F.A.I, είναι, πρώτα απ’ όλα, ουσιώδες να καταλάβουμε τρία πράγματα:
1. Ότι ο αναρχισμός ενέπνευσε τη φαντασία ενός σημαντικού τμήματος των Ισπανικών εργατικών τάξεων, γιατί αντανακλούσε και μορφοποιούσε τις αξίες, τους τρόπους ζωής και τις κοινωνικές σχέσεις που υπήρχαν στη βάση της Ισπανικής κοινωνίας.
2. Ότι η κυρίαρχη ιδεολογική επιρροή μέσα στις Ισπανικές εργατικές οργανώσεις, ανάμεσα στα 1869 και 1939, ήταν ο αναρχισμός.
3. Ότι η «συνειδητή μειονότητα» των αγωνιστών της βάσης, η οποία δημιούργησε και έδωσε σάρκα στις ενώσεις τους, εν μέσω μακρών περιόδων ανηλεούς και συχνά αιματηρής καταστολής, αποτελούνταν από αναρχικούς, οι οποίοι αγωνίζονταν για την άμεση κοινωνική επανάσταση και την εγκαθίδρυση μιας δίκαιης και αταξικής κοινωνίας, του Ελευθεριακού Κομμουνισμού. Αγωνίζονταν για ηθικούς σκοπούς, οι οποίοι τους έφεραν σε σύγκρουση όχι μόνο με το κράτος και τα αφεντικά, αλλά επίσης και με την ίδια την ηγεσία των συνδικάτων τους, της οποίας οι άμεσοι σκοποί ήταν υλικοί.
Υπάρχουν δύο διαστάσεις σε αυτό το βιβλίο. Η πρώτη είναι περιγραφική και ιστορική. Σκιαγραφεί την εξέλιξη του οργανωμένου αναρχικού κινήματος στην Ισπανία και τη σχέση του με το ευρύτερο εργατικό κίνημα. Ταυτόχρονα, ρίχνει λίγο φως στις κύριες ιδέες που έκαναν το Ισπανικό εργατικό κίνημα, ένα από τα πιο επαναστατικά της σύγχρονης εποχής. Η δεύτερη είναι αναλυτική και προσπαθεί να απαντήσει, από μια αναρχική σκοπιά, σε αυτό που, για μένα, είναι εξαιρετικά σημαντικό, δηλαδή, στο πρόβλημα της κατανόησης της αλλαγής στο σύγχρονο κόσμο: Πως μπορούν να επιβιώσουν τα ιδανικά από τη διαδικασία της θεσμοθέτησης; Αν αυτό δεν είναι εφικτό, τουλάχιστον να είμαστε ικανοί να αναγνωρίσουμε τα σημεία καμπής, έτσι ώστε να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τη διαδικασία. […]”
ΜΗΝΥΜΑ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ
του Ραούλ Βανεγκέμ
Μετάφραση: Δανάη Κασίμη – Λίζα Γιουλούντα
Το σημαντικό σήμερα δεν είναι πλέον οι ιδεολογικές αντιπαραθέσεις. Η πολιτική δεν αποτελεί πια τίποτε άλλο παρά μια αγορά όπου, με το πρόσχημα της δημοκρατίας, οι πελατειακές σχέσεις είναι νόμος και διαιωνίζουν την επαίσχυντη αναζήτηση για εξουσία και τις πρακτικές της καθημερινής διαφθοράς. Το πεδίο της μάχης μας είναι ταυτόχρονα και αδιαχώριστα, αφενός, η καθημερινή μας ζωή και, αφετέρου, το περιβάλλον που της επιτρέπει να ανθίζει.
Η υπεράσπιση της ατομικής και κοινωνικής μας ύπαρξης συνεπάγεται τη δημιουργία ζωνών απελευθερωμένων από τη δικτατορία της αγοράς, ζωνών που η ελεύθερη πρόσβαση στα αγαθά, η δημιουργία και η άμεση δημοκρατία καταδεικνύουν ότι το κράτος δεν είναι τίποτα και ότι εμείς είμαστε οι ίδιοι επιφορτισμένοι με το καθήκον να δημιουργήσουμε τα θεμέλια για μια πραγματικά ανθρώπινη κοινωνία.
Τα σπάνια ανθρώπινα κατορθώματα έχουν επιτευχθεί όχι από θυσίες, αλλά από το πείσμα εκείνων που είχαν αναλάβει το εκάστοτε εγχείρημα. Δεν είχαν ποτέ μακροπρόθεσμες προσδοκίες, απλά η θέληση αυτών που το επιχειρούσαν ήταν αμείωτη. Υποχωρούν καμιά φορά από την καταπίεση, ξανασηκώνονται και αρχίζουν ξανά. Η επαναστατική συνείδηση δεν πεθαίνει ποτέ.
Κώστας Σβόλης
Μαζί τους
Μυθιστόρημα
14Χ20,5 • Σελίδες 136 • Τιμή 7,50 ευρώ • ISBN 978-960-9797-36-8
Για να μη χάσουμε ό,τι πολυτιμότερο έχουμε δεν πρέπει να ξεχάσουμε ποιοι είμαστε. Για να κερδίσουμε τα πάντα πρέπει να θυμηθούμε τι μπορούμε να γίνουμε.
Δεν είχε απαντήσεις, μονάχα αυτή τη γαμημένη διαίσθηση που τον έκανε να πάρει τους δρόμους αξημέρωτα, κλωτσώντας τη σκοτεινιά για να φανεί το φως της μέρας. Έπαιρνε τις γωνίες κλειστά και περπάταγε τοίχο τοίχο, η επιφυλακτικότητα για τους ανθρώπους είχε μετατραπεί σε μια γενικευμένη εγρήγορση που διαπερνούσε κάθε ιστό και νευρώνα του κορμιού του. Οι ήχοι μεγεθύνονταν στ’ αυτιά του και έβλεπε μέσα από ευρυγώνιους φακούς, τα βήματά του γαντζώνονταν τη μια στις πλάκες των πεζοδρομίων και στην άσφαλτο του οδοστρώματος την άλλη, οι γροθιές, σφιγμένες μέσα στις τσέπες του, απασφαλισμένες χειροβομβίδες.
Ένα βιβλίο γι’ αυτούς που χάθηκαν και για όσα χάθηκαν· γι’ αυτούς που αναζητούν ανθρώπους, συναισθήματα και νοήματα· γι’ αυτούς που επιστρέφουν από τη χώρα των σκιών για να διεκδικήσουν μια ζωή άξια να τη ζουν.
Ο Κώστας Σβόλης γεννήθηκε το 1971 και ζει στην Αθήνα. Ο χρόνος και ο τόπος θανάτου του παραμένουν προς το παρόν απροσδιόριστοι. Το Μαζί τουςείναι το πρώτο του μυθιστόρημα.
Νίκος Δ. Πλατής
Index Maladictus / Το Βρωμολεξικό
βιβλίο πρόχειρο σε όλους (υβριστές, υβριζόμενους, αλλά και αρχαρίους)
Σχήμα: 17Χ24 • Σελίδες: 320 • Τιμή: 18 ευρώ • ISBN 978-960-9797-34-4
ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ INDEX MALΑDICTUS / ΤΟ ΒΡΩΜΟΛΕΞΙΚΟ;
Το INDEX MALΑDICTUS / ΤΟ ΒΡΩΜΟΛΕΞΙΚΟ είναι κυρίως ένα ιστορικό, λαογραφικό, κοινωνικο-ψυχογραφικό, ερμηνευτικό και ετυμολογικό, λογοτεχνικό και κινηματογραφικό λεξικό του θυμωμένου (αλλά και του αλαζονικού, βλάσφημου και προσβλητικού) λόγου.
Το INDEX MALΑDICTUS / ΤΟ ΒΡΩΜΟΛΕΞΙΚΟ είναι, εκ των πραγμάτων, και σατιρικό λεξικό (το μη σύνηθες, το περίεργο επί του προκειμένου είναι ότι οι σατιριζόμενοι στις σελίδες του, συχνά, αυτοσατιρίζονται… άθελά τους).
Αποτελείται από περίπου 90.000 λέξεις και εκατοντάδες σπάνιες εικόνες, σχετικές προς το όλον θέμα. Περιέχει πάμπολλες βρισιές, κάμποσες κατάρες και καταρίτσες, αρκετές βλασφημίες, πλήθος μέγα από ακατονόμαστες, προσβλητικές κι απειλητικές, φράσεις, ελληνικές κυρίως, μα και αλλοδαπές (από νεοϋορκέζικες τελευταίας εσοδείας, βερολινέζικες, ισπανικές, ρωσικές, τουρκικές και δανέζικες, μέχρι και αφρικάανς, αρμένικες, γίντις, σαμόαν και μαορί). Περιέχει ακόμα ύβρεις, υβριστικά ήθη και έθιμα του Μεσαίωνα, του ’21, της αρχαίας Ρώμης, του μεσοπολέμου και του μεταπολέμου, της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (Βυζαντίου), των σπηλαιανθρώπων, της μεταπολίτευσης, του μνημονίου, των παιδικών, μα και των εφηβικών και μετεφηβικών χρόνων του συγγραφέα. Και το «fuck you» στα εσθονικά και στα γκουτζαρατικά, αζερμπαϊζανιστί, αλβανιστί, εβραϊστί, μαλέι, εσπεράντο και σ’ όλες σχεδόν τις γλώσσες του κόσμου.
Κώστας Ευθυμίου
«Εργατική Βοήθεια» και «Κοινωνική Αλληλεγγύη»
Δύο παραδείγματα ταξικής αλληλέγγυας δράσης στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου
Πρόλογος: Βαγγέλης Καραμανωλάκης
Σχήμα: 14Χ20,5 • Σελίδες: 168 • Τιμή: 8,5 ευρώ • ISBN 978-960-9797-35-1
Η, εν πολλοίς άγνωστη, ιστορία δύο οργανώσεων ταξικής αλληλέγγυας δράσης στα χρόνια του Μεσοπολέμου: της Εργατικής Βοήθειας και της Κοινωνικής Αλληλεγγύης· αυτό είναι το θέμα αυτού του εξαιρετικού βιβλίου.
Ο συγγραφέας, παρότι δεν είναι ιστορικός, καταγράφει με απαράμιλλη ιστορική ακρίβεια μια πτυχή της ιστορίας του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα, αναδεικνύοντας την ανάγκη ταξικής αλληλέγγυας δράσης σήμερα και τη σύνδεσή της με το διεκδικητικό κίνημα.
Το βιβλίο αναμετράται ευθέως με τις απόψεις εκείνες που εντός των αντικαπιταλιστικών δυνάμεων στέκονται αρνητικές με τα κινήματα αλληλεγγύης που αναπτύσσονται στις γειτονιές και στις πόλεις. Απέναντι σε αυτές τις απόψεις αντιπαραθέτει τη συγκρότηση ενός πρωτόγνωρου κινήματος αλληλεγγύης, τις πρακτικές που δημιουργήθηκαν εντός του, την εκπαίδευση όσων συμμετείχαν στην εκδήλωσή του σε λογικές και συμπεριφορές. Όλα όσα θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα πολύτιμο μάθημα για το σήμερα.
Ένα βιβλίο που αλλάζει την οπτική μας για την ιστορική διαδρομή της Αριστεράς στην Ελλάδα.
Ο Κώστας Ευθυμίου γεννήθηκε το 1960 στο Χαλάνδρι. Σπούδασε Μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Άρχισε να ασχολείται με τα κοινά και την Αριστερά από τα μαθητικά του χρόνια και συνεχίζει μέχρι σήμερα.
Eκδοση της ατζέντας του 2015 του ταμείου αλληλεγγύης στους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές
Κυκλοφορεί από το ταμείο αλληλεγγύεις φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστών η ατζέντα του 2015, με θεματική τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Παρακάτω το εισαγωγικό σημείωμα της έκδοσης:
«Έφτασα στην Αυστραλία και ήμουν ευτυχισμένος. Μετά βρέθηκα φυλακισμένος σε ένα στρατόπεδο. Ξέχασα το όνομά μου, τον εαυτό μου, με φώναζαν νούμερο 813…»
Κρατούμενος μετανάστης στη Woomera της Αυστραλίας
Υπάρξεις απογυμνωμένες μπροστά στην εξουσιαστική βαρβαρότητα, από- προσωποιημένες, αποκολλημένες από τον κόσμο και από το σώμα τους, στο μεταίχμιο μεταξύ ζώου και ανθρώπου, ζωής και θανάτου. Που το μοναδικό “έγκλημα” που έχουν διαπράξει είναι η ίδια τους η ύπαρξη. “Πλεονάζοντες πληθυσμοί”, περισσευούμενη εργασιακή δύναμη…
Άνθρωποι που εγκλωβισμένοι ανάμεσα στις αλληλεπικαλυπτόμενες συμπληγάδες των φεουδαρχικού τύπου τοπικών πολεμικών συγκρούσεων και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων του δυτικού καπιταλισμού, ξεσπιτώνονται για να μετατραπούν σε εξ ορισμού λαθραίες και παράνομες ζωές… Κι άλλοι, χτυπημένοι από την ανισόμετρη ανάπτυξη του καπιταλισμού και τη συγκέντρωση του κοινωνικού πλούτου στα χέρια ελάχιστων, καταδικασμένοι στη λιμοκτονία και την εξαθλίωση, θα προσπαθήσουν να βρουν διέξοδο επιβίωσης στον πρωτοκοσμικό “παράδεισο”.
Για να καταλήξουν στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης του “πολιτισμένου” δυτικού κόσμου. Γιατί μονάχα το κεφάλαιο έχει το δικαίωμα της ελεύθερης διακίνησης και του “νομαδισμού”. Μόνο γι αυτό δε υπάρχουν σύνορα και φράχτες…
Ηomo sacer, η απογυμνωμένη ύπαρξη που ζει έξω από την επικράτεια του νόμου, μια ζωή στο όριο: «σε μια μετέωρη ζώνη αδιαφορίας, στο μεταίχμιο ανθρώπου και ζώου, περατού και άπειρου». Στο ρωμαϊκό δίκαιο υπήρχε το δικαίωμα της ατιμώρητης φόνευσής του. Πόσοι μετανάστες άραγε φονεύθηκαν στα χερσαία και υδάτινα σύνορα του δυτικού κόσμου; Πόσοι έπεσαν θύματα της ναζιστικής ή εργοδοτικής βίας σε μητροπόλεις και χωριά; Η ατιμώρητη και σιωπηλή σφαγή έχει και ένα πιο κομψό και τεχνοκρατικό όνομα: Πολιτική αντικινήτρων…
Homo sacer ή αλλιώς: να τους κάνουμε το βίο αβίωτο, όπως το συμπύκνωσε ο αρχηγός της Αστυνομίας Νίκος Παπαγιαννόπουλος. Κι όπως το έθεσε ο πολιτικός του προϊστάμενος Νίκος Δένδιας: «Κλείσαμε τον Έβρο. Και τι τους λέμε; Αν έρθετε στην Ελλάδα, δε θα είστε ελεύθεροι, δε θα γυρνάτε έξω, δεν θα μπορείτε να φύγετε να πάτε κάπου αλλού αν θέλετε, θα σας πιάσουμε, θα σας βάλουμε σ’ ένα κέντρο, θα μείνετε εκεί, και ο μόνος τρόπος για να βγείτε από ’κει, είναι να υπογράψετε μια δήλωση και να πάτε στην πατρίδα σας ή να σας στείλουμε εμείς στην πατρίδα σας».
Μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών η ιστορία επαναλαμβάνεται: συνέβη, επομένως μπορεί να ξανασυμβεί…