“τα αναρχικά βιβλία είναι όπλα ενάντια στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό”

ΣΑΒΒΑΤΟ 12 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 12 μ. στον Έσπερο (πλ. Γεωργίου)

αυτοδιαχειριζόμενος χώρος «επί τα πρόσω»
(Πατρέως 87, κοντά στις σκάλες)
epitaprosw.espivblogs.net

«Κοινωνικά Απόβλητα»; Η ιστορία της πανκ σκηνής στην Αθήνα 1979-2015

Η κουλτούρα, τα συγκροτήματα, οι ομάδες συναυλιών, οι καταλήψεις, η σχέση της πανκ σκηνής με το ανταγωνιστικό κίνημα είναι κάποια από τα ζητήματα που θίγονται στο βιβλίο. Μια μελέτη που αποτελείται από αφηγήσεις ζωής πρώην και εν ενεργεία μελών της σκηνής.

Giorgio Agamben “Αυτό που μένει από το Άουσβιτς: Το αρχείο και ο μάρτυρας” από τις εκδόσεις Εξάρχεια.

“Εάν το πρόβλημα των ιστορικών συνθηκών (υλικών, τεχνικών, γραφειοκρατικών, νομικών) στις οποίες συνέβη η εξόντωση των Εβραίων μπορεί να θεωρηθεί σήμερα επαρκώς αποσαφηνισμένο, πολύ διαφορετική είναι η κατάσταση αναφορικά με την ηθική και πολιτική σημασία της εξόντωσης ή ακόμη και της ανθρώπινης κατανόησης αυτών που συνέβησαν. Δηλαδή, σε τελική ανάλυση, της επικαιρότητάς τους. Εδώ δεν λείπει μονάχα κάτι σαν μια προσπάθεια σφαιρικής κατανόησης, αλλά ακόμη και το νόημα και οι λόγοι της συμπεριφοράς των δημίων και των θυμάτων, και πολύ συχνά τα ίδια τους τα λόγια, συνεχίζουν να παρουσιάζονται σαν αίνιγμα.
Ανάμεσα σε αυτούς που θέλουν να καταλάβουν πολλά και πολύ γρήγορα και έχουν εξηγήσεις για τα πάντα, και αυτούς που με φτηνό τρόπο ιεροποιούν αρνούμενοι να καταλάβουν, αυτό το βιβλίο επιλέγει έναν τρίτο δρόμο: Προσπαθεί να ακούσει όχι τόσο τη φωνή των μαρτύρων όσο το κενό που δεν μπορεί να κατατεθεί, την «απρόσωπη παρουσία» που κάθε μαρτυρία αναγκαστικά εμπεριέχει (δηλαδή, σύμφωνα με τα λόγια του Πρίμο Λέβι, εκείνους που «έπιασαν πάτο», τους «μουσουλμάνους»). Στη βάση αυτή, το Άουσβιτς δεν παρουσιάζεται μονάχα ως ένα στρατόπεδο θανάτου, αλλά ως ο τόπος διεξαγωγής ενός πειράματος ακόμη πιο απροσδόκητου, όπου τα όρια μεταξύ ανθρώπινου και απάνθρωπου ακυρώνονται και, μέσω της δοκιμασίας του Άουσβιτς, ολόκληρος ο ηθικός στοχασμός της εποχής μας δείχνει την ανεπάρκειά του ως προς το να μπορέσει να αφήσει να φανεί μέσα από τα ερείπιά του το αβέβαιο προφίλ μιας νέας ηθικής γης: εκείνη της μαρτυρίας.”

“Μετά τον Καστοριάδη: Δρόμοι της αυτονομίας στον 21ο αιώνα” (εκδ. Εξάρχεια)

“Καθώς κεντρικές σημασίες καταρρέουν, οι λόγοι της κυριαρχίας και οι παραφυάδες τους ξεγυμνώνονται σαν νεύρα. Ο αγώνας για την αυτονομία και την ελευθερία δεν μπορεί να κερδηθεί παρά από μια κοινωνία που βασίζεται σε μια υποκειμενικότητα αναστοχαστική, με πραγματική παιδεία και με ισχυρή ιστορική συνείδηση”.

“Νίκολο Μακιαβέλι: Αμηχανία και Μηχανική: Ελευθερία και Πολιτικός Χρόνος στα θεμέλια της Νεωτερικότητας”

Πρόλογος: Γιώργος Φαράκλας

Από την ελευθερία πρέπει να ξεκινήσουμε τη μελέτη μας, πρόκειται, εξάλλου, για το πιο εύφλεκτο υλικό στην Ιστορία.
Σ.Σ.

Ο Σωτήρης Σιαμανδούρας εισδύει με δύο τρόπους στο μακιαβελικό έργο. Αφενός, διαβάζει και ανακατασκευάζει το μακιαβελικό κείμενο. Αφετέρου, αναζητεί μέσα το σημείο καμπής που το θεμιτό παιχνίδι μεταβάλλεται σε αθέμιτο, που η πολιτική υπερβαίνει τα όρια του ηθικά αδιάφορου. Προσφεύγει σε δύο ερωτήματα που έρχονται να φωτίσουν με πρωτότυπο τρόπο το μακιαβελικό έργο: Το ερώτημα του είδους της ελευθερίας στο οποίο αναφέρεται και του είδους χρονικότητας το οποίο απαιτεί μια τέτοια ελευθερία. Έτσι, εξοπλίζει τον εαυτό του, και εμάς, με εργαλεία ικανά να ασκήσουν κριτική στην πολιτική. Ποτέ, κατά την καταβύθισή του στο έργο, δεν λησμονεί ότι εδώ γίνεται λόγος για ανθρώπους. Η ίδια η επιβολή του δικαίου μεταβάλλεται μπρος στα μάτια του σε εφιάλτη. Έτσι, ο μακιαβελικός λόγος δεν καταγγέλλεται, αναλύεται, πλην όμως η ανάλυση αυτή μάς φέρνει κοντά στις εμπειρίες του 20ού αιώνα, όπου η πολιτική υπέρ της δίκαιης πολιτείας συχνά μετατράπηκε σε πολιτική κατάφωρης αδικίας.

Κεν Σάρο-Ουίουα

Ένας μήνας και μία ημέρα:

Ημερολόγιο φυλακής

Μετάφραση: Παναγιώτης Σουλτάνης

Ο Κεν Σάρο-Ουίουα απαγχονίστηκε στις 10 Νοεμβρίου 1995 επειδή υπερασπίστηκε τη ζωή απέναντι στον θάνατο.

Το βιβλίο αυτό γράφτηκε από τον ίδιο κατά τη διάρκεια της κράτησής του. Η έκδοσή του είναι ένας φόρος τιμής σε μια προσωπικότητα σύμβολο για τον μικρό λαό των Ογκόνι, που με τη συνειδητή του θυσία έγινε συνάμα ένα παγκόσμιο σύμβολο του ανυποχώρητου αγώνα των αδυνάμων απέναντι σε τρομακτικούς μηχανισμούς επιβολής. Η εκτέλεση του Κεν Σάρο-Ουίουα έστρεψε το βλέμμα της διεθνούς κοινότητας στα έργα και τις ημέρες της Shell στο Δέλτα του Νίγηρα, στην αδιανόητη καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος στην περιοχή, αλλά και ριζοσπαστικοποίησε τον αγώνα των Ογκόνι, που έκτοτε διεκδίκησαν ακόμη πιο δυναμικά το δικαίωμά τους στην επιβίωση.

Δυστυχώς ο Κεν Σάρο-Ουίουα δεν ήταν ο τελευταίος μάρτυρας της δολοφονικής δράσης των πολυεθνικών. Η γη των Ογκόνι δεν ήταν η τελευταία που καταστράφηκε από το αδηφάγο κυνήγι του κέρδους. Οι περιβαλλοντικές καταστροφές συνεχίζονται αμείωτες ανά τον πλανήτη – αλλά και στην Ελλάδα: πιο πρόσφατο παράδειγμα οι Σκουριές στη Χαλκιδική.

Δημήτρης Αργυρός

Οι δυναμικές της χειραφέτησης

Από το «δικαστήριο της ιστορίας» στους «ελεύθερους συνεταιρισμένους παραγωγούς»

Ο Δημήτρης Αργυρός με αυτή τη συλλογή κειμένων αναζητεί νέους δρόμους στην υπόθεση της ανθρώπινης χειραφέτησης και απελευθέρωσης με αφετηρία, όχι κάποιο «θεόπνευστο σχέδιο» που έχει εκπονήσει κάποια «φωτισμένη πρωτοπορία», αλλά την προσπάθεια αυτοχειραφέτησης των ανθρώπων μέσω της επιλογής να γίνουν ελεύθεροι συνεταιρσμένοι παραγωγοί.

Η βάση των κειμένων του βιβλίου είναι οι φιλοσοφικές, πολιτικές και κοινωνικές αναζητήσεις μου στον δικτυακό τόπο sufir3d (www.argiros.net). Αναζητήσεις και αναστοχασμοί που έχουν για καμβά τον αγώνα του ανθρώπου, του ελεύθερου ανθρώπου, να άρει τον κόσμο της αλλοτρίωσης, τον κόσμο της σκλαβιάς, τον κόσμο της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης. Τον αγώνα να διεκδικήσει το όνειρο, το όραμα, το πρόταγμα, το διακύβευμα μιας κοινωνίας, μιας ανθρωπότητας δίχως αποξένωση, σκλαβιά και καταπίεση.

Έναν κόσμο ελευθερίας, καθολικής ελευθερίας, για τον ίδιο και τους συνανθρώπους του, για την ίδια την ανθρωπότητα, τη φύση και την κοσμικότητα. Μια ουτοπία που γεννιέται ως άρνηση μέσα στα σπλάχνα αυτού του κόσμου της λησμονιάς. Ως κατάφαση και απόρροια της ελεύθερης επιλογής των ελεύθερων συνεταιρισμένων παραγωγών, που αρνούνται συνειδητά να συνεχίζουν να παίζουν στο δίπολο αφέντης-εργάτης, που αρνούνται και τους δύο πόλους της αντίφασης/αντίθεσης.

Συλλογικό έργο

Αναρχικοί Ενάντια στο Τείχος

Άμεση δράση και αλληλεγγύη με τον παλαιστινιακό λαϊκό αγώνα

Επιμέλεια: Ούρι Γκόρντον – Οχάλ Γκράιτσερ

Μετάφραση: Γιώργος Καρατζάς

Πόσο εύκολο είναι να ονομάζεσαι Γιονάταν, Γιούρι, Τάλι, Γκιλ, Σάρα, Ρουθ και να θέλεις να απαλλαγείς από τα «σιωνιστικά γυαλιά» που –στις πλείστες των περιπτώσεων– σου έχουν φορέσει από την ημέρα που γεννήθηκες στο Ισραήλ; Και ποιο είναι το τίμημα αν τολμήσεις να το κάνεις;

Να μεγαλώνεις σε ένα εθνικιστικό περιβάλλον, να μαθαίνεις αριθμητική στο σχολείο μετρώντας τανκς αντί για μήλα και η μπάλα σου να πέφτει συνέχεια σε πόδια στρατιωτών που φυλάνε κάθε γωνιά στο όνομα της «ασφάλειας». Και τι θα συμβεί αν μια μέρα η συνείδησή σου ξυπνήσει και καταλάβεις το νόημα του σιωνισμού και της κατοχής; Αν μια μέρα σπάσεις τα τείχη του φόβου, του ρατσισμού, του εθνικισμού που για χρόνια χτίζουν μέσα στο κεφάλι σου; Αν αρνηθείς να υπηρετήσεις στον στρατό για να μη γίνεις συνένοχος στο έγκλημα; Και αν τελικά αποφασίσεις ότι η ελευθερία δεν μπορεί να είναι προνόμιο των λίγων «εκλεκτών» και σταθείς στο πλευρό των καταπιεσμένων;

Αυτοί είναι οι Αναρχικοί Ενάντια στο Τείχος: μία από τις πιο γενναίες και αφοσιωμένες ομάδες που δουλεύουν ενάντια στην κατοχή. Πηγαίνουν εκεί που άλλοι Ισραηλινοί φοβούνται να πάνε, βάζουν τους εαυτούς τους τακτικά σε σωματικό και συναισθηματικό κίνδυνο, και οικοδομούν ένα εντελώς νέο επίπεδο συμμαχιών με τους Παλαιστίνιους που αγωνίζονται για δικαιοσύνη.

1 ευρώ από κάθε αντίτυπο που πωλείται, θα δίνεται στο ταμείο δικαστικών εξόδων των Αναρχικών Ενάντια στο Τείχος.

Τοπνεύμα της επαναστάσεως

Πιοτρ ΚροπότκινΕπιμέλεια, εισαγωγή Νίκου ΠαπαχριστόπουλουΜετάφραση Ιωάννη Μαγκανάρα1η

Ένα ιστορικό κείμενο του Κροπότκιν, το οποίο εξεδόθη το 1881 από το τυπογραφείο του Ζυρά, και μία ιστορική μετάφραση στα ελληνικά, του 1898, από τον Ιωάννη Μαγκανάρα, εκδότη της αναρχικής εφημερίδας Επί τα πρόσω. Μπροσούρα η οποία αναδεικνύει την αναγκαιότητα σύμπλευσης θεωρίας και πράξης, απαριθμώντας τα μέσα τα οποία συμβάλλουν στην ευόδωση του επαναστατικού ιδεώδους. Ως επίμετρο τα δύο πρώτα φύλλα της εφημερίδας Επί τα πρόσω, της 1ης και της 7ης Απριλίου του 1896.

Αναρχικοί και ληστές

Αντρέ ΖιράρΜετάφραση, επιμέλεια, εισαγωγή Νίκου ΠαπαχριστόπουλουΕπίμετρο Ελιζέ Ρεκλύ, Πιοτρ Κροπότκιν

Κείμενο του 1914, το οποίο συνέγραψε ο αναρχικός στοχαστής και αρθρογράφος Αντρέ Ζιράρ, εκ των βασικών συνεργατών της εφημερίδας Temps nouveaux, η οποία εξεδίδετο υπό την διεύθυνση του Ζαν Γκραβ. Μία απόπειρα κατοχύρωσης του αναρχικού προτάγματος, η σκιαγράφηση του ιδεατού περιβλήματός του και ως εκ τούτου η διαφοροποίησή του από την κατ’ επίφασιν υιοθέτησή του, ενώ συγχρόνως η τοποθέτησή του στην ιστορική συνέχεια των συλλογικών επαναστατικών διεκδικήσεων. Ως επίμετρο δύο εξ ίσου χαρακτηριστικά κείμενα από την εφημερίδα Temps nouveaux, του Ρεκλύ και του Κροπότκιν, αναφορικά με τις ουτοπικές κοινότητες και την ουσία των επαναστάσεων στην ιστορία.

Για μια ιστορία του αναρχικού αντι-ιμπεριαλισμού

Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ασύμμετρη Απειλή το βιβλίο του Lucien van der Walt: “Για μια ιστορία του αναρχικού αντι-ιμπεριαλισμού”. Τα έσοδα θα διατεθούν για την ενίσχυση δομών αλληλεγγύης και υλικής στήριξης σε πρόσφυγες και μετανάστες.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Πρέπει να καταστρέψουμε τον ιμπεριαλισμό, δημιουργώντας έτσι τιςσυνθήκες για την αυτοδιεύθυνση όλων των ανθρώπων σε όλο τον κόσμο.Αλλά αυτό απαιτεί την καταστροφή του καπιταλισμού και του κρατικού τουσυστήματος. Την ίδια στιγμή, ο αγώνας μας είναι ένας αγώνας ενάντια στιςκυρίαρχες τάξεις εντός του τρίτου κόσμου, αλλά η τοπική καταπίεση δενείναι λύση. Οι τοπικές ελίτ είναι ένας εχθρός, τόσο εντός των εθνικώναπελευθερωτικών κινημάτων και ακόμα περισσότερο μετά τον επιτυχήσχηματισμό των νέων εθνών-κρατών. Είναι μόνο η εργατική τάξη και ηαγροτιά που μπορούν να καταστρέψουν τον ιμπεριαλισμό και τονκαπιταλισμό, αντικαθιστώντας την κυριαρχία τόσο των τοπικών όσο καιτων ξένων ελίτ με την αυτοδιαχείριση και την κοινωνική και οικονομικήισότητα.

Ως εκ τούτου, είμαστε υπέρ της αυτονομίας της εργατικής τάξης και τηςενότητας και της αλληλεγγύης μεταξύ των χωρών, σε όλες τις ηπείρους,καθώς και υπέρ της δημιουργίας ενός διεθνούς αναρχοκομμουνιστικούσυστήματος μέσω της αυτενέργειας της παγκόσμιας εργατικής τάξης καιτης αγροτιάς. Όπως είπε ο Σαντίνο: “Σε αυτόν τον αγώνα, μόνο οι εργάτεςκαι οι αγρότες θα φτάσουν μέχρι το τέλος”.

Αναρχισμός και Οικολογία: Η οικοαναρχική θεωρία και δράση από τον 19ο αιώνα

Όσο μεγαλώνει το οικονομικό χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών, όσο χάνονται οι πολιτικές ελευθερίες, όσο γιγαντώνονται τα οικολογικά προβλήματα, τόσο θα αναδεικνύεται ακόμα περισσότερο η ανάγκη για μια ριζοσπαστική οικολογική-πολιτική θεωρία.

Ο οικοαναρχισμός δεν είναι μια θεωρία, αλλά ένα σύνολο θεωριών. Στη συλλογή αυτή παρουσιάζονται όλες οι θεωρητικές τάσεις του οικοαναρχισμού μέσα από τα πρωτότυπα κείμενα των ανθρώπων που τις εμπνεύστηκαν.

Ρενάτο Κούρτσιο- Με ξεσκέπαστο πρόσωπο

Έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον η τοποθέτηση του συνιδρυτή των Ερυθρών Ταξιαρχιών Ρενάτο Κούρτσιο στο ανταποκριτή της   L’ Espresso Μάριο Σαλόγια που  εκδόθηκε το Σεπτέμβρη του 2011 στα Ελληνικά από τις εκδόσεις«ΔΙΑΔOΣΗ».

Και έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον γιατί ο Ρενάτο Κούρτσιο είναι απόλυτα ανθρώπινος, προσγειωμένος, συνειδητοποιημένος για τα λάθη του, μα κύρια για τις επιλογές του. Για την υπαρξιακή και πολιτική στράτευση   στο αγώνα για την βίαιη ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος. Καθώς  και στις επιλογές του να πάρει τις αποστάσεις από την ένοπλη πάλη  και να αποφασίσει να επανενταχτεί σε αυτό το σύστημα που πολέμησε με όπλο στο χέρι. Επιλογές απόλυτα σεβαστές στο βαθμό που είναι συνειδητές και στο Ρενάτο Κούρτσιο φαίνεται πως είναι.    

Η συνέντευξη εξιστορεί την ιστορία των «Ε.Τ», ενός αντάρτικου πόλης, ενός μαζικού αντάρτικου πόλης,  που βγήκε μέσα από την όξυνση της ταξικής πάλης στα εργοστάσια της Ιταλίας, με πρωταγωνιστή τον εργάτη-μάζα, για να καταλήξει μια μιλιταριστική οργάνωση, αποκομμένη από το κοινωνικό υποκείμενο. Μια μιλιταριστική οργάνωση που αποφάσισε να κτυπήσει την καρδιά του κτήνους, απαντώντας με αυτό τον τρόπο τόσο στην καταστολή του ιταλικού κράτους, όσο και στην πτώση των ταξικών αγώνων.

Μια εξέλιξη που όπως φαίνεται και από την συνέντευξη βρίσκει αντίθετο τον Ρενάτο Κούρτσιο, αλλά και άλλα μέλη της ιστορικής ηγεσίας των «Ε.Τ» που εκείνη την εποχή ήταν στις φυλακές της Ιταλίας και κατά συνέπεια δεν ευθύνονται για την μιλιταριστική εξέλιξη των «Ε.Τ».

Μέσα από το κείμενο κατανοούμε απόλυτα πως οι «Ε.Τ», αλλά και οι υπόλοιπες συλλογικότητες ένοπλης πάλης στην Ευρώπη, παρόλο που είχαν αναφορές στο αντιφασιστικό παρελθόν,  ήταν προϊόντα μιας ιστορικής συγκύριας που ο καπιταλισμός άλλαζε παράδειγμα. Αρχίζοντας να κτυπά τις κατακτήσεις του κοινωνικού συμβολαίου του μεταπολεμικού θαύματος.  Ταυτόχρονα ήταν απόρροια του συμβιβασμού και της ενσωμάτωσης της θεσμικής, καθεστωτικής και ρεφορμιστικής αριστεράς στην Ευρώπη, που δημιούργησε ένα κενό στα αριστερά τους που το κάλυψαν σε μεγάλο βαθμό οι οργανώσεις της ένοπλης πάλης. Γέννημα ενός υποκειμένου που δεν έμπαινε σε καλούπια, αναζητώντας την καθολική ελευθερία σε ένα κόσμο που την ελευθέρια την έτρωγε το εργασιακό 8ωρο,  η καταναλωτική σαγήνη και στην συνέχεια οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις….

Ο Ρενάτο Κούρτσιο, παρόλο που δεν αποκήρυξε το παρελθόν του, όπως έκαναν πλείστα μέλη των «Ε.Τ», βγήκε από την φυλακή το 1993. Παίρνοντας όμως απόσταση από την ένοπλη πάλη και εκφράζοντας τις διαφωνίες του με ενέργειες που γίνονται… Για πολλούς είναι ένας κουρασμένος επαναστάτης, για άλλους ένας προδότης. Προσωπικά θα έλεγα πως είναι η φωνή, μια ακόμη φωνή , που μας διηγιέται  με τόνο μειλίχιο, νοσταλγικό, ελαφρώς απαισιόδοξο και ηττοπαθή την τελευταία μεγάλη επαναστατική απόπειρα του 20ού αιώνα…

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ

3 ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ ΟΥΓΓΡΙΚΗΣ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΤΟΥ 1919

Ποτέ άλλοτε η προλεταριακή επανάσταση στην ευρωπαϊκή ήπειρο δε φάνταζε να είναι τόσο κοντά, όχι μονάχα στο ξέσπασμά της αλλά και στη νίκη της, όσο κατά το τέλος του “Μεγάλο Πολέμου”. Οι εξεγερμένοι στρατιώτες, εργάτες κι αγρότες των ηττημένων χωρών της ανατολικής και κεντρικής Ευρώπης γκρέμιζαν αυτοκρατορίες που καταπίεζαν κτηνωδώς για αιώνες τις μάζες των υπηκόων τους. Το τσαρικό καθεστώς της Ρωσίας, οι θρόνοι της Γερμανίας, της Βαυαρίας, της Αυστροουγγαρίας, θα έπεφταν με πάταγο, παραχωρώντας τη θέση τους σε δημοκρατικά καθεστώτα-αποτελέσματα κάποιου είδους συμβιβασμού, που θα γίνονταν με τη σειρά τους πεδία αναμέτρησης ανάμεσα στις δυνάμεις του παλιού κόσμου και σ’ αυτές της επερχόμενης κοινωνικής επανάστασης. Η Ρωσική Επανάσταση, πέρα απ’ την κατοπινή της κατάληξη, θα αποδείκνυε ότι στην κρίσιμη εκείνη περίοδο όλα ήταν δυνατά! […] (Από τον πρόλογο της έκδοσης)