54 χρόνια από το Stonewall κρατάμε τη φλόγα της εξέγερσης ζωντανή
ΠΟΡΕΙΑ: Σάββατο 17/6, 19:00, πλ. Όλγας
Παρασκευή 23/6, 21:00, στις σκάλες της Πατρέως
Προβολή short film: «Wir sind hier unter Euch», (Είμαστε εδώ ανάμεσα σας), της Drag Queen Lafert και διαδικτυακή συζήτηση μαζι της για την εξέγερση του Stonewall
Στις 28 Ιουνίου του 1969, έλαβε χώρα η εξέγερση του Stonewall, με αφορμή την έφοδο της αστυνομίας στο Gay Bar “Stonewall Inn” της Νέας Υόρκης. Το γκέι μπαρ “Stonewall Inn” στη Νέα Υόρκη ήταν πάντα ο εύκολος στόχος των αστυνομικών. Σχεδόν καθημερινά και «δι’ ασήμαντον αφορμήν», τα όργανα της τάξης χτυπούσαν ανελέητα ομοφυλόφιλους, τρανσέξουαλ και λεσβίες. Σε μια συνθήκη καταστολής και διώξεων των ομοφυλόφιλων τόσο σε εργασιακούς χώρους όσο και στην καθημερινότητά τους, η απάντηση δόθηκε μαχητικά στους δρόμους από την lgbtqi+ κοινότητα και από όσους στάθηκαν στο πλευρό των εξεγερμένων και διήρκησε πολλές μέρες στο κέντρο της πόλης.
Τα γεγονότα που έλαβαν χώρα εκείνες τις μέρες στους δρόμους της Νέας Υόρκης θεωρούνται καθοριστικά για την ανάπτυξη της οργάνωσης του αμερικανικού και διεθνούς ομοφυλοφιλικού κινήματος. Στον απόηχο της εξέγερσης σχηματίστηκαν δεκάδες LGBTQI+ οργανώσεις που ενθάρρυναν τα άτομα να μην κρύβουν τις σεξουαλικές τους ταυτότητες και προπαγάνδιζαν την ενεργή συμμετοχή τους σε πρωτοβουλίες αγώνα. Αξίζει να σημειωθεί πως με την εξέγερση του Stonewall, το ζήτημα των σεξουαλικών προτιμήσεων απέκτησε πολιτική όψη. Η εξέγερση αυτή έδωσε μια απάντηση που διεκδικούσε στους δρόμους την ορατότητα και την εκπλήρωση των δικαιωμάτων της LGBTQI+ κοινότητας. Μια απάντηση που δεν έβαλε απλά ανάχωμα στην καταστολή και τις αυθαιρεσίες της αστυνομίας αλλά έβαλε το στίγμα της στον αγώνα ενάντια στην πατριαρχία. Η σύνδεση του stonewall με τα σύγχρονα Pride είναι σαφής ως προς την ανάγκη του υποκειμένου που καταπιέζεται.
Παρόλα αυτά ο τρόπος που οργανώνονται πολλά από τα pride σε όλο τον κόσμο δεν ταιριάζει καθόλου με τα αρχικά χαρακτηριστικά της εξέγερσης του Stonewall. Αυτό οφείλεται σε μία συνήθη πρακτική του εξουσιαστικού -κυριαρχικού συστήματος να αφομοιώνει όσους αντιστέκονται, να απονοηματοδοτεί τους αγώνες και τους επανοηματοδοτεί με θεσμικά χαρακτηριστικά που η ίδια η εξουσία ορίζει. Χορηγοί, συνεργασία με τους δήμους, αστυνομική φύλαξη και πολιτικά κόμματα ορίζουν το πλαίσιο της διαδικασίας στις περιπτώσεις αυτές. Το pride δεν είναι γιορτή, είναι μία στιγμή αγώνα στον καθημερινό αγώνα που δίνουμε ενάντια στην πατριαρχία, το κράτος και το κεφάλαιο και στεκόμαστε αλληλέγγυοι σε όσους το διοργανώνουν από τα κάτω και αυτοοργανωμένα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ενσωμάτωσης κατάφερε να είναι και το φετινό Athens pride. Πέραν της θεσμικής διοργάνωσής του και της υποκρισίας να στήνουν το Athens pride οι θεσμοί του ίδιου συστήματος που αναπαράγουν την πατριαρχία, γεννούν και θρέφουν τις διακρίσεις και τη βία, υπάρχουν και κάποια σημεία που έχουν σημασία. Πως χωράει σε μια διοργάνωση για την ισότητα όλων ο Αμερικάνος πρέσβης, εκπρόσωπος της μεγαλύτερης ιμπεριαλιστικής δύναμης, υπεύθυνης για τον πόλεμο σε βάρος τόσων λαών σε όλο τον κόσμο και δει εν μέσω εν εξελίξει πολέμου στην Ουκρανία; Πως οι αστυνομικές δυνάμεις προστατεύουν και καλύπτουν στημένες ενέδρες από φασίστες σε τρανς άτομα που συμμετέχουν στο pride, διοργανωμένο από το ίδιο το σύστημα που αυτοί εκπροσωπούν ως όργανα επιβολής της τάξης; Πως σε μια διοργάνωση που διατυμπανίζει ίσα δικαιώματα για όλους, όχι απλά δε χωράει, αλλά δέχεται επίθεση από τις κατασταλτικές δυνάμεις μια παρέμβαση για τον απεργό πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη που διεκδικεί την αποφυλάκιση την οποία του στερούν εκδικητικά αν και τη δικαιούται; Η απάντηση είναι σαφής. Γιατί η διοργάνωση έχει χαρακτήρα στείρας γιορτής ακριβώς για να αφομοιώσει οποιοδήποτε εν δυνάμει ριζοσπαστικό στοιχείο αγώνα στο σήμερα, που εδώ που τα λέμε θα ήταν και η μόνη συνεπής στάση διατήρησης της ιστορικής μνήμης και συνέχισης του νήματος του αγώνα από το Stonewall μέχρι και σήμερα.
Σήμερα, λοιπόν, είναι πιο επίκαιρο από ποτέ να παραμείνουν ζωντανά τα νοήματα και η αγωνιστικότητα της εξέγερσης του Stonewall. Κι αυτό διότι, η επίθεση στην LGBTQI+ κοινότητα συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Οι αστυνομικές αυθαιρεσίες, οι δολοφονικές επιθέσεις, η απουσία ορατότητας για τα LGBTQI+ άτομα, η στέρηση βασικών δικαιωμάτων αποτελούν μόνο κομμάτια του παζλ της περιθωριοποίησης που δέχονται αυτά τα άτομα. Οι έμφυλες διακρίσεις, η στοχοποίηση των σεξουαλικών προτιμήσεων, η καταπίεση όσων βρίσκονται στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα αποτελούν μερικές από τις αιχμές του αγώνα της LGBTQI+ κοινότητας στο σήμερα.
Η πατριαρχία αποτελεί θεμέλιο λίθο του κόσµου της εξουσίας και βασικό στοιχείο κοινωνικής αναπαραγωγής του. Υπάρχει, καλλιεργείται και επιβάλλεται σε κάθε επίπεδο της κοινωνικής οργάνωσης. Στις σύγχρονες κρατικές-καπιταλιστικές κοινωνίες, οι ιεραρχικά δομημένες σχέσεις που εκ των πραγμάτων παράγουν η ανισότητα και η ανελευθερία, διαχωρίζουν τους ανθρώπους με βάση την ταξική τους θέση, την εθνική καταγωγή, το χρώμα του δέρματος, το φύλο, τη σεξουαλική προτίμηση. O καπιταλισμός εμπεριέχει επιμέρους μορφές εξουσίας που αποσκοπούν στη διάσπαση και τον αλληλοσπαραγμό των από τα κάτω, στοχεύοντας στην καλλιέργεια και την αναπαραγωγή του φόβου και του αποκλεισμού τους από όλα τα πεδία.
Γι αυτό κι εμείς από την πλευρά μας ως γυναίκες, βιώνοντας καθημερινά την έμφυλη βία και την καταπίεση που γεννά και αναπαράγει το καπιταλιστικό πατριαρχικό οικοδόμημα δεν θα μπορούσαμε παρά να στεκόμαστε αλληλέγγυες στους αγώνες της lgbtqi+ κοινότητας και να αντισταθούμε από κοινού σε αυτή την επίθεση. Γυναικοκτονίες και έμφυλες επιθέσεις, ρατσιστικές επιθέσεις σε μετανάστριες, επιθέσεις σε γυναίκες αγωνίστριες σε κατασταλτικές επιχειρήσεις όπως επίσης και σε εργαζόμενες γυναίκες που βιώνουν την εκμετάλλευση και την κακοποίηση στους χώρους της δουλειάς είναι λίγα μόνο από τα πρόσωπα της επίθεσης του πατριαρχικού κόσμου που βιώνουμε ως γυναίκες.
Ο αγώνας απέναντι σ’ ένα κόσμο αποστειρωμένο, πλήρως ορισμένο και ελεγχόμενο, που θα μυρίζει θάνατο και μίσος είναι κοινός για όλους όσους πολεμούν για την ανατροπή του. Οι διαφορετικές μορφές καταπίεσης δεν αποτελούν παρά τα διαφορετικά πρόσωπα του ίδιου συστήματος. Για να επιτευχθεί το όραμα μας για έναν ένα κόσμο ισότητας, ελευθερίας και αλληλεγγύης προϋποτίθεται η σύνδεση των αγώνων απέναντι στην καταπίεση του κρατικού καπιταλιστικού οικοδομήματος στο σήμερα. Γι’ αυτό το λόγο είναι σημαντικό βρεθούμε στο δρόμο, να αγωνιστούμε όλοι μαζί: lgbtqi+ άτομα, γυναίκες, μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενοι των πληβειακών στρωμάτων απέναντι σε ένα σύστημα που γεννά την καταπίεση, γεννά τον σεξισμό και την ομοφοβία, απέναντι σε ένα σύστημα που δεν μας χωρά.
Να αντισταθούμε στα καθεστωτικά πλαίσια που ορίζει η κυριαρχία και να οργανωθούμε με τα δικά μας χαρακτηριστικά αντιθεσμικά και αυτοοργανωμένα. Να οργανωθούμε και να συσπειρωθούμε ταξικά και μέσω της ύπαρξης μας στο δρόμο να παλεύουμε κάθε μορφή εξουσίας και καταπίεσης. Η καθημερινή μας μάχη για μια κοινωνία απαλλαγμένη από την ιδιοκτησία, τη βία, την εξουσία, την εκμετάλλευση και την καταπίεση είναι η γέφυρα μεταξύ των καταπιεσμένων και ταυτόχρονα το όπλο μας απέναντι στην επίθεση της κυριαρχίας.
ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΒΙΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑ ΑΥΤΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΠΑΝΤΑΜΕ ΜΕ ΤΑΞΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
Πρωτοβουλία γυναικών ενάντια στην πατριαρχία